Inleiding
De stadstuin lijkt op het eerste gezicht een gewone tuin, met een leuk huisje erin. Maar als je hier meer over weet, blijkt dat het een plek met een bijzondere geschiedenis is. Het gaat hier namelijk om het laatste overblijfsel van de voormalige ‘Stoom- en Schoenlederfabriek Firma Ignaat Suermondt’. Dit huisje is een looischuur en het is het ‘laatste restant’ van de 19e-eeuwse industriële bebouwing op de oude stadswal in Ravenstein.
Beneden in het huisje werden de huiden voorbewerkt. Het looien zelf vond plaats in een stenen aanbouw, waar ook de looikuip was te vinden. Op de eerste verdieping van het houten gebouw 
werden de gelooide huiden gedroogd. Daarom waren in de wanden ventilatie-luiken aangebracht, die het drogingsproces moesten bevorderen. De leerlooier was een eenvoudige ouderwetse ambachtsman, iemand die zijn beroep grotendeels met zijn handen en eenvoudige messen en handwerktuigen uitoefende. Het afval van de huiden werd verkocht en gedeeltelijk in de gracht gedumpt. Van milieueisen had men in 1885 nog niet gehoord.
werden de gelooide huiden gedroogd. Daarom waren in de wanden ventilatie-luiken aangebracht, die het drogingsproces moesten bevorderen. De leerlooier was een eenvoudige ouderwetse ambachtsman, iemand die zijn beroep grotendeels met zijn handen en eenvoudige messen en handwerktuigen uitoefende. Het afval van de huiden werd verkocht en gedeeltelijk in de gracht gedumpt. Van milieueisen had men in 1885 nog niet gehoord.De leerlooierij was op deze plek slechts een vijftal jaren in gebruik. Daarna was het gedurende een groot aantal jaren tuinhuis met stadstuin van een aantal families in Ravenstein.
Rond het jaar 2000 raakte het in verval. In de jaren 2007 – 2009 is het leerlooierijhuisje gerestaureerd en ingericht als klein museum gewijd aan de leerindustrie in Ravenstein. In de stadstuin is de structuur van het begin van de 20e eeuw weer teruggebracht en hebben machines die in de looi-industrie werden gebruikt een plaats gekregen.